Prima is andermaal de combinatie tussen de oude en nieuwe cast en het verhaal om fouten in het verleden te voorkomen. Heb ik de goede film gepakt? Is dit het vervolg op First Class omdat ik toch Fassbender en McAvoy verwacht? Ondanks deze twijfel ontvouwt zich toch een prima plot waarin mutanten behoorlijk opgejaagd wild zijn en slechts één noodsprong nog rest. Mutanten in de toekomst, het verschijnen van de oude cast. Whether Bryan Singer is responsible for all those pluses I don't know, but Days of future past is my favorite movie from this franchise so far, along with X2.Įn verder met Days Of Future Past, een film waarvan ik wist dat ik hem goed vond, maar het toch de vraag was waar ik hem cijfermatig zou inschalen naast de rest. That's how I like my X-Men movies: a good plot, lots of mutants to use their different traits in the service of the plot (and to go against each other), and solid action that isn't overly dramatic. Fortunately, Days of future past doesn't play the card of ironic nostalgia too much, because there is more attention for a complicated time travel, nice pointy action (instead of endlessly drawn out battles like in Wolverine's solo films), many different mutants that make for a colorful and varied plot, a beautifully unpredictable and grim Magneto (Fassbender excellent as usual), Jackman who gets more opportunity to play a human being (and his knives don't play a leading role in the spectacular extended climax), a few touching moments (notably the meeting between Charles and Charles), and lavish FX (the train, the stadium, and Quicksilver's hilarious climax at the Pentagon). Wolverine in the seventies, and we'll know that too: lava lamps, waterbeds, interiors full of brown and orange, Alice Cooper, leather jackets, smoking goods, wide lapels, pimp cars, typewriters, disco balls, afros, corduroy, transistor radios and Nixon. Of Bryan Singer voor al die pluspunten verantwoordelijk is weet ik niet, maar Days of future past is tot nu samen met X2 mijn favoriete film uit deze franchise. Zo heb ik mijn X-Men-films het liefst: een goed plot, veel mutanten om hun verschillende eigenschappen in dienst van de plot te kunnen gebruiken (en om lekker tegen elkaar in te gaan), en stevige actie die niet op overdadig dramatische wijze wordt uitgemolken. Toch speelt Days of future past gelukkig de kaart van de ironische nostalgie niet al te veel, want er is meer aandacht voor een gecompliceerde tijdreis, lekker puntige actie (in plaats van eindeloos uitgesponnen gevechten zoals in Wolverine's solofilms), veel verschillende mutanten die zorgen voor een kleurrijk en afwisselend plot, een mooi onvoorspelbare en grimmige Magneto (Fassbender zoals gebruikelijk uitstekend), Jackman die meer gelegenheid krijgt om een menselijk wezen te spelen (en zijn messen spelen nu eens géén hoofdrol in de spectaculaire uitgebreide climax), een paar ontroerende momenten (met name de ontmoeting tussen Charles en Charles) en uitbundige FX (de trein, het stadion, en het hilarische hoogtepunt van Quicksilver in het Pentagon). Wolverine in de seventies, en dat zullen we weten ook: lavalampen, waterbedden, interieurs vol bruin en oranje, Alice Cooper, leren jasjes, rookwaar, brede revers, pooierwagens, typemachines, discobollen, afro's, corduroy, transistor-radiootjes en Nixon.
0 Comments
Leave a Reply. |
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. ArchivesCategories |